Beautyblogger essential: een vision board

Als er iets is wat ik geleerd heb van beautyblogs, dan is het dat DIYs en recepten altijd goed onthaald worden door het publiek. Na het fiasco dat mijn vorige blogpost was, presenteer ik u daarom een recept en DIY-idee.

Hoe maak ik een succesvolle beautyblog?

Benodigdheden (goed voor één blog):

• een substantiële hoeveelheid cosmetica
• een goede portie doorzettingsvermogen
• veel tijd
• wat bloed, zweet en tranen
• geurkaarsen (hoeveelheid naar smaak en zweetproductie)
• een snuifje geluk
• optioneel: objectiviteit en schrijfvaardigheid

Combineer dit alles bij elkaar. Normaal zou je nu een hele tijd moeten wachten vooraleer je resultaat ziet en het is altijd een beetje hit or miss. Er is echter een geheim ingrediënt waardoor je veel sneller tot een succesvol resultaat komt. Immer de vriendelijkheid zelve zal ik dit natuurlijk met mijn lieve lezers delen: het geheim is The Secret. Ik heb nooit gezegd dat dit niet verwarrend kon zijn.

The Secret is een boek - voor de luiaards onder ons is er ook een film - dat stelt dat alle gebeurtenissen in je leven het resultaat zijn van je eigen gedachten. Er bestaat volgens de auteur namelijk zoiets als de wet van aantrekkingskracht. Als je positief denkt, zullen er positieve dingen in je leven gebeuren en vice versa (let op: werkt niet in de les chemie).

Een vision board vormt een integraal onderdeel in heel deze positive thinking filosofie die The Secret predikt. De bedoeling is dat je een collage maakt van al je doelstellingen in het leven. Als je er dagelijks enkele minuten naar kijkt en je wensen visualiseert, zullen ze al snel werkelijkheid worden. Zo simpel is het! Lukt het niet? Dat betekent dat je je best niet doet (auch).

Grijp die schaar en oude magazines, knip en plak die Chanel producten en al snel zullen ze in je brievenbus belanden!

Bonus: fragmenten van de groten hun vision boards

Ik ben zelf aan de slag gegaan, maar vermits ik nogal vrij kansloos ambitieloos ben, was het resultaat maar pover. Daarom heb ik geprobeerd enkele potentiële doelstellingen van de grote beautybloggers te visualiseren. Ik heb me natuurlijke enkel met de zakelijke dingen bezig gehouden. Ik weet niet hoeveel kinderen Mascha wil. Mijn psychic powers reiken (gelukkig) niet zo ver.

DIY collage in een IKEA RIBBA-lijst.

Ik zou trouwens waarschijnlijk zelf ook zo in het publiek zitten.

In een op maat gemaakte passe-partout en lijst met ontspiegeld glas.

Ik voorspel een naamswijziging in de toekomst. Misslipgloss was leuk als tiener.

Op het whiteboard in het beautylab kantoor.

Waarschijnlijk is dit het enige op haar vision board. Serena is een nuchtere meid.

Beautybloggen toch niet zo glamoureus

Wie denkt dat beautybloggen enkel bestaat uit het krijgen van gratis producten, het bezoeken van persevents met heerlijke hapjes, het testen van nieuwe luxe crèmepjes en het beantwoorden van mails, heeft het fout. De beautyblogging business kan in de realiteit zelfs zeer gevaarlijk zijn.

Serena van beautylab.nl blijkt neurologische schade te hebben opgelopen na een fout gelopen DIY. Bij het drogen van foundation om concealer te maken zijn schadelijke dampen vrijgekomen die er voor gezorgd hebben dat de 27-jarige Houtense haar gezond verstand heeft verloren. Dit droevige feit kwam aan het licht nadat ze een artikel op haar site publiceerde over haar nieuwe schoenen. Hierin beschrijft het arme meisje hoe ze in een opwelling 320 euro neergeteld heeft voor de afschuwelijke marteltuigen van Jeffrey Campbell.

Het wordt tijd dat ik met de Belgische bloggers ga spotten. Illustratie door mezelf.

Er werd ook onderzocht of Mascha’s artikel over de aanschaf van een nieuwe zonnebril en horloge eveneens het gevolg was van een misgelopen DIY. Even werd er gedacht dat ze mogelijk verdachte komkommers had gebruikt voor een masker, maar al gauw bleek het artikel in kwestie gewoon reclame te zijn. Mascha werd hierbij uitbetaald in natura en er was in dit geval dus gelukkig geen sprake van een onbezonnen aankoop.

De toekomst van beautylab.nl is alsnog onbekend. Coco en Clarence worden opgevangen door familie.

Boekentip: How To Be A Woman

Het is prachtig weer buiten en het zou zonde zijn om binnen achter mijn computer een artikel te zitten uitwerken. Daarom krijgen jullie vandaag een artikel waar niet zoveel werk van mijn kant in zit (hoewel de fragmenten tekst overtypen meer werk vereiste dan wat youtube links bij elkaar plakken), maar waarvan ik wel hoop dat jullie bereid zijn om er meer tijd aan te besteden door op zoek te gaan naar het boek en het te lezen. Ik weet het, het leven is niet altijd eerlijk. 

Al te vaak worden vrouwen nog wijsgemaakt dat de sleutel tot geluk in hun leven ligt bij fantastisch te zijn (mooi, lief, dun, stijlvol, geliefd, sexy maar geen slet, enz.) in plaats van fantastische dingen te doen. Dit is voornamelijk terug te vinden in glossy magazines, maar ook beautybloggers zijn hier helaas schuldig aan. Hoe kan je aan de ene kant klagen dat je niet serieus genomen wordt en aan de andere kant zoveel seksistische stereotypen van een vrouw die niet serieus genomen wordt benadrukken? Ik ben nog steeds op zoek naar een beautyblog met een layout zonder roos als prominente kleur. Diepgang is niet over de make-up en schoonheid van een "succesvolle" vrouw schrijven.

Feminisme is belangrijk en nog steeds relevant. Ik heb er al genoeg mensen mee lastig gevallen in de echte wereld, en nu doe ik het ook hier. Het probleem is echter dat ik nogal gauw prekerig kan overkomen en dit mensen kan afschrikken (als het woord 'feminisme' dat al niet heeft gedaan). Daarom ga ik gewoon een boek aanraden dat het belang ervan op een leuke manier duidelijk maakt.

How To Be A Woman – Caitlin Moran.

Laat u niet misleiden door de titel, dit is helemaal geen saai, belerend boek over feminisme of een echte handleiding tot vrouw zijn. Op bol.com wordt dit boek omschreven als half memoir, half feministisch manifest. Ik vind het vooral hilarisch, zeer toegankelijk en dus ideaal als introductie tot feminisme. Mensen die meer belezen zijn in het feminisme gaan hier geen nieuwe ideeën of concepten vinden, maar ik denk dat je niettemin dan nog steeds van dit boek kan genieten. Caitlin Moran schrijft zeer vlot op een brutaal eerlijke en vooral hilarische manier.

What I AM going to urge you to do, however, is say ‘I am a feminist’. For preference, I would like you to stand on a chair, and shout ‘I AM A FEMINIST’ – but this is simply because I believe everything is more exciting if you stand on a chair to do it.
It really is important you say these words out loud. ‘I AM A FEMINIST.’ If you feel you cannot say it – not even standing on the ground – I would be alarmed. It’s probably one of the most important things a woman will ever say: the equal of ‘I love you’, ‘Is it a boy or a girl?’ or ‘No! I’ve changed my mind! Do NOT cut me a fringe!’
Say it. SAY IT! SAY IT NOW! Because if you can’t, you’re basically bending over, saying, ‘Kick my arse and take my vote, please, the patriarchy.’
And do not think you shouldn’t be standing on that chair, shouting ‘I AM A FEMINIST!’ if you are a boy. A male feminist is one of the most glorious end-products of evolution. A male feminist should ABSOLUTELY be on the chair – so we ladies may all toast you, in champagne, before coveting your body wildly. And maybe get you to change that light bulb, while you’re up there. We cannot do it ourselves. There is a big spider’s web on the fitting.
[…] Because simply being able to vote isn’t the same as true equality. It’s difficult to see the glass ceiling because it’s made of glass. Virtually invisible. What we need is for more birds to fly above it, and shit all over it, so we can see it properly. 

Moran geeft haar mening over zowat alles dat te maken heeft met een typische vrouw: mode, schoenen, rolmodellen, moederschap, maar ook maandverband, lichaamsbeharing, plastische chirurgie, sex en abortus. Er zitten zeker veralgemeningen in dit boek, maar het is dan ook een persoonlijk relaas en geen objectieve tekst.

Women, this manner of underwear cannot be an act of sanity. Why are we starving our bottoms of the resources – like an extra metre of material – to stay comfortable? Why have we succumbed to pantorexia?
It is, of course, all a symptom of women’s continuing, demented belief that, at any moment, they might face some snap inspection of their ‘total hotness’. Women wear small pants because they think they’re sexy. But, in this respect, women have communally lost all reason. Ladies! On how many occasions in the last year have you needed to wear a tiny pair of skimpy pants? In other words, to break this right down, how many times have you suddenly, unexpectedly, had sex in a brightly lit room, with a hard-to- please erotic connoisseur?
Exactly. On those kind of odds, you might just as well be keeping a backgammon board down there, to entertain a group of elderly ladies in the event of emergencies. It’s more likely to happen. 

Toegegeven, haar gevoel voor humor zal zeker niet iedereen aanspreken. Als de hier gelezen fragmenten je echter al bevallen, dan garandeer ik je dat dit boek geen tijdsverlies is. Geen fan? Sorry, we zullen nooit goede vrienden zijn.

Along with underwear, love is a woman’s work. Women are to be fallen in love with. When we discuss the great tragedies that can possibly befall a woman, once we have discounted war and injury, it is the idea of being unloved, and therefore unwanted, that we wince over the most. Elizabeth I may have laid the groundworks of the British Empire, but she could never marry – poor, pale, mercury- caked queen. Jennifer Aniston is a beautiful, successful millionairess who lives in a beach house in LA and will never have to stand in a queue to post a pair of boots back to Topshop’s online return department with a head cold – and yet her entire thirties were written off as the decade in which she just could not keep hold of first Brad Pitt, and then John Mayer. Princess Diana – so unlucky! Cheryl Cole – lonely! Hilary Swank and Reese Witherspoon – got those Oscars, but their husbands left them!
Language tells us exactly what we think of the unattached woman – it’s all there, in the difference between ‘bachelors’ and ‘spinsters’. Bachelors have it all to play for. Spinsters must play for it all, and fast. The market demand tells you a woman’s value: if she is single, she is unwanted, and therefore – should this state of affairs go on for any length of time – less desirable.

Tot slot kan je je afvragen of ik geen vuile hypocriet ben als ik me enerzijds feminist noem en anderzijds spot met beautybloggers. Ook hier is er een fragment voor in How To Be A Woman:

There is currently this idea that feminists aren’t supposed to bitch about each other. ‘That’s not very feministic of you,’ people will say, if I slag off another woman. ‘What about the sisterhood?’ people cry […]. Well, personally, I believe that feminism will get you so far – and then you have to start bitching. When did feminism become confused with Buddhism? Why on earth have I, because I’m a woman, got to be nice to everyone? And why have women – on top of everything else – got to be particularly careful to be ‘lovely’ and ‘supportive’ to each other at all times? This idea of the ‘sisterhood’ I find, frankly, illogical. I don’t build in a 20 per cent ‘Genital Similarity Regard-Bonus’ if I meet someone else wearing a bra. If someone’s an arsehole, someone’s an arsehole – regardless of whether we’re both standing in the longer toilet queue at festivals or not. 

Caitlin Moran's How To Be A Woman is zowel in het Engels als Nederlands verkrijgbaar onder dezelfde titel.

Een maand in (grote) beautyblogs

In mijn hoofd beeldde ik me het groots in: taartdiagrammen uit oogschaduw en blush en staafdiagrammen met behulp van eyeliners en lipsticks. In de praktijk blijkt het tekenen van make-up spul moeilijker dan gedacht en zijn mijn resultaten het gevolg van nattevingerwerk. Statistiek wordt blijkbaar niet plots leuker als je van je taartdiagram een oogschaduw maakt. Helaas.

Niettegestaand presenteer ik u de nieuwe en volledig fictieve MAC mini-collectie: Statistically Speaking. Zoals je zal zien is het wat een teleurstellende en overbodige collectie, maar zijn we dat stilaan al niet gewoon van MAC?

Wat heb ik gedaan? Gedurende februari heb ik alle artikelen van vier grote beautyblogs gecatagoriseerd, namelijk misslipgloss.nl, beautygloss.nl, beautylab.nl en veracamilla.nl. Voor de volledigheid had ik misschien ook beautyscene.nl moeten volgen, maar die site kan me totaal niet boeien. Sorry, Debbie. Misschien binnen twintig jaar.

Beautygloss.nl oogschaduw

Van links naar rechts: reviews (23%), allerlei (14%), reclame (12%), persoonlijk (12%), tutorials (9%), looks (5%), informatie (20%) en persberichten (5%).

Hier krijg je van alles wat. Alleen jammer dat die glitter en pastelkleurtjes het een beetje kinderlijk maken. Die donkerpaarse kleur bevat helaas ook nogal weinig pigment.

Beautylab.nl oogschaduw

Van links naar rechts: reviews (24%), allerlei (22%), reclame (9%), persoonlijk (13%), tutorials (14%), informatie (16%) en persberichten (2%).

Mooie, diepe kleuren.

Opmerking: Er zijn geen looks te zien op het taartdiagram, maar dit betekent niet dat ze er niet waren. Serena steekt doorgaans meer tijd in haar artikelen (of werkt efficiënter) en daar wordt ze nu een beetje voor gestraft, het arme kind. Zo zijn haar artikelen vaak persbericht, review en look in één. Ik heb er dan voor gekozen om die onder review te classificeren, maar eigenlijk zouden ze ook in andere categoriën kunnen vallen. Mijn excuses voor mijn beperkte statistiek skills.

Misslipgloss.nl oogschaduw

Van links naar rechts: reviews (43%), allerlei (9%), reclame (9%), persoonlijk (17%), tutorials (2%), looks (3%), informatie (15%) en persberichten (2%).

Hiermee kan je ongetwijfeld oh zo mooie smokey eyes maken!

Veracamilla.nl blush

Van links naar rechts: reviews (39%), allerlei (28%), reclame (2%), persoonlijk (15%), tutorials (6%), looks (6%), informatie (2%) en persberichten (2%).

Een blush met vrolijke kleurtjes! Er zit maar weinig van die oranjegele (voorlaatste) kleur in, maar dit heeft geen negatieve invloed op de kwaliteit van het product. Integendeel.

De categorieën 'reviews', 'looks', 'informatie' en 'tutorials' zijn hopelijk wel vanzelfsprekend voor beautybloglezers. Onder 'persoonlijk' staan artikelen zoals nieuwe zonnebril, huiskamer tour, wat ik zoal eet, jarig, maar ook nog meer beauty gerelateerde zaken als favorieten van februari en persoonlijke stashes. 'Persberichten' zijn artikelen die gerelateerd zijn aan nieuwe producten maar geen duidelijke review bevatten. De filmpjes van Mascha’s persreisjes met Dior en Nivea vallen daar ook onder, want geef toe: dat is het eigenlijk gewoon. Een heel duur persbericht. Maar zo moeten ze natuurlijk niet voor een advertorial betalen, dus misschien is het dan uiteindelijk nog wel goedkoper.
Advertorials, reclame voor eigen webshops en winacties waarbij de prijzen duidelijk niet door de bloggers zijn uitgekozen werden als 'reclame' bestempeld. Alles wat niet in voorgaande categorieën paste, werd onder 'allerlei' geclassificeerd. Dit zijn bijvoorbeeld artikelen met recepten, instructies om te leren breien, inspirerende filmpjes, columns over mode, vragen met betrekking tot de site, maar ook soms nog wat beautygerelateerde dingen zoals “wat denk je van makeup matchen met kleding?”, “in bad gaan?” of body shamen zoals in een artikel over Taylor Swift (HOE KON JE DAT EEN GOED IDEE VINDEN?!).

Ik ben zo vriendelijk geweest om de beautybloggers in de meeste gevallen het voordeel van de twijfel te geven. Zo heb ik bijvoorbeeld de Anatomicals en Hurraw artikelen van Cynthia bij de reviews geteld, terwijl het evengoed onder reclame kon vallen (zie ander artikel). Mascha’s artikel over haar nieuwe zonnebril en horloge staat onder persoonlijk en niet onder reclame, terwijl het eigenlijk echt wel dat laatste is. In natura betaald worden beschouw ik alleszins nog altijd als betaald worden. Artikelen over gratis goodies zoals sieraden, laptophoezen, sporthorloges, kattenslaapzakjes, enzovoort staan onder allerlei. Zie, zo slecht ben ik nog niet!

Wie spuwt de meeste artikelen uit?

Op de eerste plaats komt Cynthia met 65 artikelen, gevolgd door Serena met 63 artikelen. Mascha schreef in februari 57 artikelen en Vera slaagde erin 53 artikelen te publiceren.

Dit zegt op zich niet veel. De grotere beautyblogs hebben meer advertorials en gelukkig laten ze die meestal niet meetellen in de alom aanvaarde norm van twee artikelen per dag. Ik vraag me trouwens af waar dat idee vandaan komt? Persoonlijk zie ik het nut daar niet van in. Ik lees liever één (of zelfs geen) deftig artikel dan twee ondermaatse. Er zijn genoeg andere beautyblogs waar er iets te lezen valt.

De reviews: gekregen of gekochte spullen?

Eén van de doelen van dit “onderzoek” was om na te gaan hoe de beautybloggers aan hun producten komen? Het is alom bekend dat bedrijven producten opsturen. Een positieve review van een grote beautyblogger is immers goede reclame en dat voor hoegenaamd geen geld. Je kan zeggen dat beautybloggers constant producten nodig hebben om te reviewen en dit is zeker waar. Het is echter niet zo dat de bloggers voor dit alles een bescheiden loon ontvangen (of dat blijkt toch niet uit hun levensstijl). Een make-up product zelf betalen zou dus toch niet zo’n groot probleem mogen zijn? Zeker als het je passie is!

Ik vroeg me dus af welke mooie beautyproducten die we allemaal voorgeschoteld kregen in februari door de beautybloggers zelfs zijn aangeschaft. Het resultaat was een beetje verrassend. Ik was te lui om hier een grafiek van te maken, dus je zal tevreden moeten zijn met de cijfers. Het gaat hier steeds om het percentage van de gereviewede producten die zelf door de bloggers gekocht zijn (voor zover ik het kon opmaken uit hun artikelen).

Cynthia: 43%
Mascha: 8%
Serena: 40%
Vera: 21%

Duidelijk toch wie de zakenvrouw van het jaar award heeft gewonnen? Mascha, de grootste beautyblogger van Nederland, heeft welgeteld één product zelf gekocht en dat was... dun dun dun... de Action neusstrips! Nog geen euro uitgegeven, het zakelijk genie!
De andere bloggers hebben meer geld besteed, want helaas heeft Urban Decay nog geen budget voor Nederlandse bloggers en hebben ze allemaal het Naked (1 of 2) palette zelf moeten aanschaffen. Voor de rest zijn de zelf aangeschafte producten voornamelijk budgetproducten van Essence, Catrice of H&M. Enkel Vera lijkt haar verjaardagsgeld aan enkele high-end producten te hebben besteed. 

Iets wat ik ook heb opgemerkt tijdens mijn dataverzameling: Cynthia is wat laks met haar disclaimers. Ze is één van de weinige bloggers die onderaan een artikel vermeldt of ze het product heeft gekregen of zelf gekocht heeft (wat ik ten zeerste apprecieer), maar blijkt dit niet consequent te doen. Of misschien heeft ze de Collistar blushes gekocht na Serena’s artikel daarover te hebben gelezen, en is ze naar de winkel gelopen voor de Miss Sporty oogschaduwpalettes na Mascha’s tutorial. En met haar connecties in de beautywereld kon ze ongetwijfeld MAC Viva Glam kopen voordat het beschikbaar was voor het publiek.

Conclusie?

Er valt geen conclusie te trekken. Met statistieken moet je opletten omdat ze vaak alles en niks kunnen bewijzen. Mijn onderzoek is niet bepaald deftig gedaan en het zou belachelijk zijn om waarde te hechten aan deze cijfers. Daarbij komt nog eens dat dit slechts een klein fragment van één (korte!) maand is en dus geen goed beeld kan geven van een blog in het algemeen. Dit alles geldt echter niet alleen voor mijn onderzoek, maar ook voor onderzoek aangewend in persberichten en reclames voor producten.

“Merkte u na het testen van deze crème een verschil in huidtextuur?” “Mijn huid was bedekt in puisten.” “Ja of nee?” “Err, ja dan”.

En zo kan je natuurlijk zeggen dat 97% van de testpersonen een verschil opmerkten in huidtextuur.

Dit terzijde vind ik wel dat focus wat meer mag liggen op looks, tutorials & reviews, dat beautybloggers nog eens moeten nadenken wat nu juist allemaal onder reclame valt en dat we ze misschien beter bloggers in plaats van beautybloggers noemen (lifestyle is zo’n verschrikkelijk woord).

Alle illustraties, gebaseerd op MAC productfoto's, door mezelf.