Tip: hoe omgaan met luxeproducten

Als je vaak beautyblogs leest, is de kans groot dat je geconfronteerd wordt met luxeproducten, zij het via grote bloggers die de producten opgestuurd krijgen, kapitaalkrachtige bloggers die de producten zelf kopen of bloggers die pretenderen zich makkelijk deze producten te kunnen veroorloven.

Nu persoonlijk heb ik het daar soms best wel moeilijk mee. We leven in een kapitalistische maatschappij, waarbij luxe sterk wordt geassocieerd met status en succes. Mijn domme brein - extra gevoelig voor luxeproducten door een aangeboren zwak voor mooie productverpakkingen - heeft dan ook vaak de neiging om naar luxeproducten te verlangen, terwijl ik ze helemaal niet nodig heb.

Recent heb ik een tactiek uitgedacht om hier beter mee te kunnen omgaan. In plaats van mijn brein luxe te laten associëren met geluk/succes, laat ik het een andere onaangename associatie maken. Wat is volgens de maatschappij walgelijk? Zeker in het geval van het vrouwelijke geslacht? Oh yes, I'm going there: poop. De gedachte aan deze natuurlijke lichaamsfunctie is al zo onaanvaardbaar (en hilarisch, toegegeven) voor mijn brein dat ik het zelfs niet in gewoon Nederlands kan neerschrijven.

Review van een Guerlain lipstick? Poop. Instragam met een LV-tas? Poop. Haul met een Mac blush? Scheetje op een persevent. Artikel over de laatste nieuwe collectie van Dior? Poop. Pot La Mer? Spetterpoep. Je snapt het wel.

De populariteit van geurkaarsen bij beautybloggers wordt aan de hand van deze methode ook ineens duidelijk.

Debbie, hoofdredactrice van Beautyscene, via google op zoek naar een goede gastro-enteroloog.
Illustratie door mezelf.

Als bonus zal je na een bepaalde tijd zo vaak aan poop hebben gedacht, dat het helemaal niet meer zo walgelijk blijkt te zijn (everybody poops!). Op dat moment kan je een nieuwe associatie maken met iets anders walgelijks. Bijvoorbeeld okselhaar of witte leggings.

Print is zo goed als dood

Kranten en magazines maken al een tijdje een moeilijke periode door wegens de toenemende populariteit van het internet. Niets nieuws onder de zon op dat vlak.

Nu lijken ze echter toch wel héél wanhopig te worden.

4e tijdschrift dat vraagt of ik voor ze wil schrijven in een hele korte periode. What are you trying to say, universe?
— Mascha Feoktistova (@maschaa) augustus 16, 2012

Zouden verkoopcijfers van een magazine nu echt positief evolueren na het aan boord halen van een bekende blogger? Ik veronderstel namelijk dat dat de reden is om een blogger te laten schrijven voor je tijdschrift: hopen dat een deel van die tienduizenden bloglezeressen nu ook het tijdschrift kopen. Voor de schrijfvaardigheid en originele inhoud moeten ze het alleszins niet doen.
Ik kan me echter niet inbeelden dat in de praktijk de verkoop ook stijgt. De gemiddelde beautyglosslezeres is een 12-jarige* en, ok, die zijn beïnvloedbaar, maar waarom zouden ze vier euro (dat zijn dus wel al zeker twee nieuwe Essence producten!) neertellen voor een magazine wanneer ze dagelijks over beauty en andere gerecycleerde nonsens kunnen lezen op het internet? Gratis, geen kans op paper cuts & je kan makkelijk een leuk achtergrondmuziekje instellen.
Misschien dat het eerste nummer wat meer verkoopt dan anders, omdat de blogger deze grote prestatie natuurlijk trots en met de nodige poeha moet bekend maken aan het publiek (misschien is er zelfs een kortingscode!!1!1!). Enkele fanatieke aanhangers zullen het magazine ook wel blijven kopen om knipsels te verzamelen, maar ik denk dat een groot deel van de vaste lezers zich gewoon gaat afvragen wie in godsnaam de beslissing heeft genomen om die nieuwe schrijfster aan te nemen.

Print is zo goed als dood. Zelfs Mascha lijkt het te weten.

Ik wil echt een boek schrijven over hoe je als pr persoon met een blogger moet omgaan. Een E-book ofzo. Not kidding.
— Mascha Feoktistova (@maschaa) augustus 14, 2012

*Ik weet  dat Mascha beweert dat dit hoger is, maar puh-lease.