Is er een oververzadiging aan beautyblogs?

Mini disclaimer: ik besef dat onderstaande tekst veel veralgemeningen bevat. Maar geef toe, dat maakt discussies altijd leuker. 

Bekijk de reacties bij een willekeurig artikel van een populaire beautyblog en je ziet het direct: positieve berichtjes als “leuk artikel!” met daarin een link naar een eigen website. De beautyblogs schieten als paddenstoelen uit de grond en naar mijn gevoel zit er weinig vernieuwends bij. Velen nemen de populaire blogs die gedomineerd worden door commerciële productreviews en (sluik)reclame als voorbeeld voor hun eigen blog. Dit is op zich niet zo vreemd, vermits deze blogs het meest succesvol zijn en de meeste producten krijgen toegezonden. Als ik hebberig was, zou ik me ook op de grote blogs willen baseren. Maar helaas zie ik meer imitatie dan inspiratie. Het resultaat? Honderden roze blogs met teveel social media buttons (serieus, hou er mee op) en tumblrfoto's zonder bronvermelding.

Ik krijg de indruk dat beautybloggen meer materialistisch is geworden. Inderdaad, nog meer materialistisch. In veel gevallen ligt de focus op het tonen en reviewen van nieuwe producten, en niet op het (creatief) gebruik ervan. Ik vraag me daarbij vaak af of nieuwe make-up collecties echt worden gekocht omdat een blogger ze wilt gebruiken, of omdat een blogger er (als eerste) een review en swatches van wilt hebben. Een beautyblog lijkt daarnaast het perfecte excuus om een shopverslaving goed te praten. Want als je leuke reacties op je artikel krijgt, is die aankoop toch nuttig geweest? Misschien, als die leuke reactie niet was achtergelaten door iemand die gewoon weer haar eigen blog wilt promoten.

Catrice nagellakjes zijn goedkoop en lakken fijn. Sold Out Forever kan je ook lobster hands kan geven, maar dát had ik nergens gelezen.
Illustratie door mezelf.

Velen lijken te geloven dat je geen succes kunt hebben als je niet dagelijks blogt. Dat mag misschien zo zijn voor de professionele bloggers, maar als dit niet je werk is en je geen gratis spullen wordt toegezonden is dit naar mijn mening niet haalbaar - enkele verwende nesten buitengesloten. Zo zijn er denk ik ook meiden die oorspronkelijk helemaal niet zo kooplustig waren, maar nu de hele Kruidvat lijken leeg te kopen om toch maar artikels voor hun blog te kunnen schrijven. Op een gegeven moment in de toekomst zal deze investering namelijk wel positief resultaat opleveren. Want zo is het immers toch ook gegaan bij de professionele beautybloggers? De positive thinking filosofie die zo velen van hen verkondigen zegt ook dat je zal krijgen wat je wilt als je maar hard genoeg werkt. Of in dit geval: genoeg geld uitgeeft.

ge·luk (het; o)
1 gunstige loop van omstandigheden; voorspoed: hij heeft altijd geluk boft altijd; van geluk mogen spreken veel geluk hebben
2 aangenaam gevoel van iemand die zich verheugt

Voor positive thinkers geldt enkel de tweede definitie. Die hebben namelijk geen geluk, maar zijn gelukkig.

Aan de andere kant vind ik dat iedereen gewoon moet kunnen doen en laten wat hij zelf wilt. Ik kan het mensen niet kwalijk nemen dat ze het willen proberen. Freebies zijn leuk en als je soms ziet welke sites producten toegestuurd krijgen, dan lijkt het allemaal nog niet zo moeilijk.
Hou je dus van makeup en wil je je mening erover in een blog verwerken? Ga je gang. Hou dan enkel in je achterhoofd dat het voor velen een hobby zal blijven en gooi er dus niet teveel geld tegen aan (tenzij je geld genoeg hebt natuurlijk, steun die economie dan maar). Misschien moet je proberen een andere beautylover te vinden waarmee je je blog samen kan schrijven. Dat kan namelijk wel eens een leuk resultaat geven en zo verminder je de "werklast", kosten en de kans dat je de voeling met de werkelijkheid verliest. Het gaat hier tenslotte maar over bloggen over makeup.

En alstublieft, roze hoeft niet de hoofdkleur van je layout te zijn.

Omdat sommige mensen rond deze tijd nog niet genoeg te lezen hebben

Je zal het vast al wel gemerkt hebben aan de afname van updates in blogland, maar de tijd van studeren is voor velen aangebroken. Ik ben er sinds een jaar van verlost, maar wil alle studenten die achter hun boeken zitten te zwoegen een bemoedigend schouderklopje geven. (En hen er ook een beetje aan herinneren dat er mensen zijn die niet moeten studeren, nananana.)

Natuurlijk kan ik dit als eeuwige kletskous niet in een kort berichtje doen en heb ik weer Een Groot Probleem In De Maatschappij waar ik jullie even moet op wijzen. Altijd dolle pret met Mari! Maar doe nu niet alsof je niet blij bent met een excuus om je studiepauze enkele minuutjes langer te laten duren.

Het valt helaas niet te bewijzen met mijn Blogger's bezoekerstatistieken, maar ik denk wel dat we ervan uit kunnen gaan dat het merendeel van de bezoekers van deze blog vrouwelijk zijn. En met welke academische vak hebben vrouwen zogezegd typisch problemen? Allemaal in koor: wiskunde (en andere wetenschappen).

Ja toch? Mannen hebben daar meer aanleg voor. Nee, dat is lariekoek. Een wiskundeknobbel is geen absolute eigenschap waarmee je geboren wordt. Je wordt goed in wiskunde door te oefenen en na te denken. Net zoals bij talen. Het is gewoon zo dat vrouwen doorgaans niet worden aangemoedigd om op dat vlak uit te blinken. Wiskunde draagt niets bij tot een zorgzaam, empathisch karakter en wie heeft wiskunde eigenlijk nodig als je ~vrouwelijke intuïtie~ hebt?

In 'Waarom we allemaal van Mars komen' legt Cordelia Fine uit hoe neuroseksisme er toe heeft geleid dat velen denken dat de hersenen van mannen en vrouwen fundamenteel van elkaar verschillen. (Dank u, McDreamy.)
De mythe van de vrouwelijke onkunde voor wiskunde wordt hierin ook besproken. Want wat blijkt?

(...) excellentie in wiskunde niet vastligt of structureel aangeboren is, maar zich mede ontwikkelt in reactie op culturele factoren die invloed uitoefenen op de mate waarin wiskundig talent bij mannen en vrouwen wordt onderkend en gekoesterd of juist wordt genegeerd, verstikt of onderdrukt.

Gezien we niet in een genderneutrale wereld leven en dus al van de geboorte (en zelfs ervoor, zo blijkt in het boek) allerlei stereotypen naar ons hoofd gesmeten krijgen, betekent dat dan dat we gedoemd zijn om te buizen op dat statistiek examen? Nee, geen nood!

Psychologe Carol Dweck van de Stanford University en haar collega’s hebben ontdekt dat wat mensen geloven over intellectueel talent – of ze denken dat dit een onveranderelijke gave is of een verdiende kwaliteit die kan worden ontwikkeld – verschil uitmaakt voor hun gedrag, doorzettingsvermogen en prestatie. Leerlingen die talent als een onveranderlijke gave beschouwen, zijn gevoeliger voor tegenslagen en problemen. En stereotypen, zoals Dweck terecht opmerkt, ‘zijn verhalen over gaven, over wie ze heeft en wie niet’. Dweck en haar collega’s hebben laten zien dat, wanneer leerlingen worden aangemoedigd wiskundig talent te zien als iets wat groeit door inspanning, bijvoorbeeld door erop te wijzen dat de hersenen nieuwe verbindingen smeden en vermogens verder ontwikkelen bij iedere keer dat ze een taak uitvoeren, hun cijfers beter en genderkloven smaller worden (in verhouding tot groepen waarop controle interventies zijn toegepast.)

Nu je dit gelezen hebt zal je ongetwijfeld hoger scoren op de volgende wiskundetest. Zie, deze blogpost is nog een nuttige pauze van het studeren. Geen dank!

Stereotiepe bedreiging zou namelijk best wel eens een grote invloed kunnen hebben op onze prestaties. Zo wordt een onderzoek aangehaald waarbij de wiskundeprestatie van Aziatische vrouwen aanzienlijk vermindert wanneer de genderidentiteit werd benadrukt door de proefpersonen voor ze aan de test begonnen simpelweg hun geslacht te laten aanvinken. Wanneer de Aziatische afkomst werd benadrukt, waren hun wiskundeprestaties beter. Damn brains, why you so stupid?

Hiernaast worden nog tal van interessante onderzoeken beschreven. Zo ook bijvoorbeeld het hele cliché rond empathie. Als je de mate van empathie test door aan mensen te vragen hoe empathisch ze zichzelf vinden, dan blijken vrouwen veel meer empathisch te zijn dan mannen. Als je echter degelijk onderzoek doet en het empathisch vermogen van mensen ook echt test, dan blijkt er helemaal geen verschil te zijn tussen mannen en vrouwen. In tegenstelling tot wat sommige romantische komedies ons willen wijsmaken, zijn mannen dus geen halve autisten. Dat denken ze enkel.

Het mooie aan dit boek is dat het gebaseerd is op degelijke academische literatuur, maar zo goed (en grappig) geschreven is dat zelfs een leek het kan verstaan. De auteur trekt nergens strakke conclusies, maar wijst erop dat er met de huidige beschikbare data simpelweg geen absolute bewijzen geleverd kunnen worden. Aanrader! Hoewel studenten na hun examens misschien beter eerst voor Fifty Shades of Grey kunnen gaan.

Veel plezier met studeren, sucka's!

Toch gefaald voor die wiskundetest? Steek het op de maatschappij en probeer misschien eens een vision board.